Wyjątki od reguły

Tekst jest dziwny i chaotyczny, nie mniej ciekawie było go pisać. Nie jest taki, jaki zaplanowałam go sobie na początku, właściwie na obecną formę pomysł wpadł mi dopiero wczoraj. Tekst świeżo skończony. Mam nadzieję, że nie przeholowałam z tą formą, bo naprawdę ― jest bardzo dziwnie. Mam nadzieję, że Wam się spodoba i bardzo proszę o komentarze, bo jestem pewna, że im będzie ich więcej, tym częściej nowe miniaturki będą się pojawiać. One są naprawdę motywujące.

Jeszcze raz mówię: dziwnie. Mam nadzieję, że uda Wam się dotrwać do końca :-)

Damianowi, który nienawidzi miniaturek.

„Wyjątki od reguły”

   ― Albus! Miło cię widzieć, przyjacielu! ― krzyczał pewien młodzieniec, kiedy zobaczył po drugiej stronie ulicy chłopaka mniej więcej w swoim wieku.

   ― Gellert! Już jesteś, naprawdę miło jest cię znowu widzieć…

   Albus Dumbledore jako sześćdziesięciokilkulatek nadal co jakiś czas wspominał swoją znajomość z Grindelwaldem. Nie raz i nie dwa zastanawiał się, jak tamten chłopak przewrócił do góry nogami jego światopogląd.

   Tak, myślę, że twój pogląd, zgodnie z którym na dominację czarodziejów należy się zgodzić DLA DOBRA MUGOLI, jest chyba problemem kluczowym.*

   Był przecież rozsądnym człowiekiem ― nawet jak na swój wiek ― więc do tej pory nie miał pojęcia, w jaki sposób jego umysł został tak zaćmiony.

  

   ― Albus ― Gellert spoglądał mu prosto w oczy, a Dumbledore czuł się, jakby ktoś przyłożył mu nóż do gardła.

   ― Gellercie ― odpowiedział spokojnie ukrywając swoje prawdziwe uczucia na samym dnie umysłu. Nie było to pierwsze spotkanie tych dwóch byłych przyjaciół podczas wojny. Ich spotkania bywały krótkimi chwilami ― zazwyczaj po bitwie, kiedy większość walczących nie żyła, a reszta opatrywała sobie rany lub była ściągana do czarodziejskich szpitali. Trwało to chwilę ― a może aż wieczność? ― kiedy spoglądali sobie prosto w oczy, a Gelert uśmiechał się kpiąco ― przy czym Albus nawet nie próbował walczyć ― i teleportował się gdzieś, gdzie nawet on nie potrafił go znaleźć (a może nie chciał?).

  

   Albus zawsze czuł, że Gellert był jego wyjątkiem od reguły ― wiedział, że nie powinno tak być ― i próbował to zmienić. Szybko stało się jasne, że kiedy raz złamie swoje reguły, nie ujdzie mu to płazem.

   (― Avada Kedavra! ― Nurmengard wydawał się rozwiązaniem idealnym ― tylko do pewnego momentu.)

***

   Albus Dumbledore usłyszał zaraz po zakończeniu kolejnego roku szkolnego pukanie do drzwi swojego gabinetu. Wiedział, że do odjazdu pociągu ze stacji w Hogsmeade zostało jeszcze sporo czasu, więc był niemal w stu procentach pewny co do tożsamości osób stojących za drzwiami.

   Gdy teraz nad tym myślał, to wcale nie było takie pewne. Kolejne trzy osoby z tego rocznika zgłosiły się do niego w ciągu tygodnia od zakończenia szkoły.

   ― Proszę wejść ― odpowiedział, a drzwi się otworzyły. Dumbledore się nie mylił ― do środka weszła dwójka chłopców, która dzisiaj skończyła szkołę.

   ― Dzień dobry ― powiedzieli równo.

   ― Dzień dobry, chłopcy ― odparł Dumbledore, kiedy zamknęli drzwi. ― Nie powiem, że się was tutaj dziś nie spodziewałem. Proszę, usiądźcie. ― Machnął różdżką, a przed biurkiem pojawiły się dwa ozdobne krzesła.

   ― Więc zapewne pan wie, po co tu jesteśmy. ― James Potter od razu przeszedł do konkretów. ― Osobiście pan mnie poinformował o Zakonie Feniksa. Nie pozwolił nam pan wstąpić do niego, dopóki nie skończymy szkoły. Teraz…

   Do tej pory zastanawiał się, jakim cudem to się stało. Nigdy nie informował dzieci o walce – nawet nie miał zamiaru ich w nią włączać ― a w tym przypadku…

   ― Teraz jesteście niecały kwadrans po odebraniu świadectw, chłopcy ― stwierdził dobrotliwie Dumbledore. Nie był pewny, czy ci dwaj młodzieńcy przed nim rozumieli, czego chcieli się podjąć.

   ― Skończyliśmy szkołę ― stwierdził twardo James.

   ― Nie jestem pewny, czy aby na pewno rozważnie myśleliście o tym, czego zamierzacie się podjąć…

   ― Mieliśmy bardzo dużo czasu ― wtrącił się Syriusz. ― Cały rok, panie dyrektorze.

   Dumbledore nadal nie wiedział, czy pozwolić tym chłopakom na tak otwarte przeciwstawienie się Voldemortowi. Obaj byli młodzi, ich wiek nie sprzyjał w podejmowaniu trudnych decyzji.

   ― Zakon ma niewiele członków, jeśli porównujemy go do szeregów śmierciożerców ― stwierdził Dumbledore. Zdrowy rozsądek podpowiadał mu, że powinien ich przyjąć, na pewno choć trochę uda im się wspomóc Zakon.

   Mimo wszystko to jeszcze dzieciaki. Nie był za tym, aby jako członków Zakonu przyjmować młodzież zaraz po szkole ― więc dlaczego teraz ma być inaczej?

   ― Potrzeba nam rozważnych ludzi, którzy naprawdę wiedzą, dlaczego walczą…

   ― Czy pan naprawdę uważa, że nie mamy żadnych powodów, aby walczyć z Voldemortem? ― zapytał ze złością Syriusz. – Cała moja rodzina popiera Voldemorta. Zostałem z niej wydziedziczony, a jednym z powodów było to, że sam tego nie robię. Czy to nie jest wystarczający powód? ― zapytał wręcz histerycznie Syriusz.

   ― Niedawno straciłem z tego powodu rodziców** ― rzekł James z goryczą. ― Zabił ich, byli i nie ma. Razem z Syriuszem uważamy, że lepiej działać z kimś, zorganizowani. Nie porywać się samemu do walki, bo jedyne, co możemy zrobić, to im różdżką oko wydłubać.

   ― Panie dyrektorze ― zaczął jeszcze raz Syriusz. ― Myślę, że możemy naprawdę się przydać Zakonowi.

   Dumbledore spojrzał na nich i już wiedział, że nie dadzą za wygraną. Determinacja na twarzy mówiła, jak bardzo ważne dla nich było wstąpienie do Zakonu Feniksa. Chcieli walczyć i nawet on, Dumbledore, nie mógł im tego zakazać.

   Mógł zaprzeczyć ― to wbrew jego regułom ― nie powinien przyjmować dzieci do Zakonu.

   ― Dobrze ― rzekł cicho, jednak obaj go usłyszeli. Zerknęli na niego z otwartymi ustami, jakby nie wierzyli w to, co usłyszeli. ― Możecie zostać członkami Zakonu Feniksa.

   ― Naprawdę? ― Uśmiech pojawił się na twarzy Jamesa.

   ― Tak.

   ― Tak po prostu? Ot tak przyjmie nas pan do Zakonu? ― dziwił się Syriusz.

   ― Tak, tak po prostu ― odpowiedział Dumbledore. ― A teraz chyba powinniście już iść, chłopcy, ponieważ, o ile się nie mylę, pociąg wyjeżdża z Hogsmeade za niecały kwadrans.

   ― Tak, tak… – Syriusz z Jamesem wydawali się być jakby wyrwani z rzeczywistości.

   ― O kurde! ― krzyknął Syriusz, jakby dopiero dotarło do niego znaczenie słów Dumbledore’a. ― Przepraszam, panie dyrektorze. ― Dumbledore udał, jakby nic nie usłyszał. ― Jim, pociąg zaraz nam odjedzie!

   ― Do widzenia, dyrektorze ― powiedzieli razem i kiedy Dumbledore im odpowiedział, wyszli. Dyrektor pomyślał, że chyba takich cudaków to Hogwart dawno już nie gościł.

   Podszedł do okna, z którego widział główne wyjście z Hogwartu. Nie minęły dwie minuty, a zobaczył sylwetki dwóch chłopców lewitujących swoje bagaże za sobą. Obaj stali się jednymi z niewielu wyjątków od reguł Albusa Dumbledore’a. Dyrektor starał się, aby nigdy nie mieszać dzieci w wojnę. Miał nadzieję, że ci dwaj dadzą sobie radę. Nie chciał być odpowiedzialny za zniszczenie życia ludziom, którzy mieli całe życie przed sobą. Spoglądając na uśmiechnięty obraz Armanda Dippeta, wierzył, że zrobił dobrze.

   Nie prawda, myśli Dumbledore.

   Kilka minut później wyszedł z gabinetu i ruszył w stronę pokoju nauczycielskiego. W połowie drogi spotkał Minerwę McGonagall.

   ― Miło cię znowu widzieć, Albusie ― przywitała się.

   ― Ciebie także, Minerwo. Kolejny rok za nami ― stwierdził z uśmiechem na ustach.

   ― Och, tak… nawet nie wiem, kiedy on minął, Albusie. Będzie mi brakować tych uczniów, którzy właśnie ukończyli Hogwart…

   ― Prawda, ten rocznik był naprawdę… ciekawy, jeśli mogę o nim tak powiedzieć. ―  Dumbledore uśmiechnął się wesoło, a iskierki zatańczyły mu wesoło w oczach.

   Weszli razem do pustego pokoju nauczycielskiego.

   ― Nie będą mieli łatwo w najbliższej przyszłości ― stwierdziła Minerwa, kiedy usiedli przy mahoniowym stole.

   ― Nie będą ― zgodził się Dumbledore. ― Już dwójka z nich dołączyła do Zakonu Feniksa ― poinformował Minerwę. Kobieta wydała się zdumiona tą informacją, ale nie potrzebowała słów Albusa, żeby domyślić się, kim byli ci uczniowie.

   ― Ależ Albusie, przecież to dopiero…

   ― Wiem, Minerwo. Jednak moje ostatnie argumenty zostały obalone, jakoby nie byli dorośli i nie skończyli Hogwartu. Spodziewałem się tego ― stwierdził Dumbledore. ― Byłem pewny, że w kilka dni od zakończenia tego roku szkolnego pojawią się u mnie.

   Głupio brzmiały jego tłumaczenia. Gdyby chciał, znalazłby jeszcze przynajmniej setkę dobrych argumentów, dlaczego Black z Potterem nie powinni wstępować do Zakonu Feniksa.

   ― Mimo wszystko, Albusie, nie powinieneś im na to pozwolić ― stwierdziła Minerwa.

   ― Próbowałem ― odpowiedział krótko. ― Wtedy jednak próbowaliby działać na własną rękę, a to nie skończyłoby się dla nich dobrze.

   Nie próbował.

   ― Nigdy nie przyjmowałeś tak młodych ludzi do Zakonu. Nie jestem pewna, czy to rozważne posunięcie.

   ― Cóż… obaj będą wyjątkiem. Nie mogłem ich odprawić z kwitkiem.

   ― Mam nadzieję, że potraktują to poważnie ― podsumowała McGonagall.

   ― Ja też, Minerwo. Ja też.

  

   (― Avada Kedavra! ― Lily i James nie mieli zginąć.)

   (― Crucio! ― Frank i Alicja Longbottom mieli żyć.)

***

   ― Snape, Albusie? ― mówiła zszokowana Minerwa. ― Nauczycielem?

   ― Tak, Minerwo.

   ― Przecież to śmierciożerca! Na Merlina, Albusie!

   ― Wiem, Minerwo ― powiedział. ― Jednak istnieją wyjątki.

   Nie powinny istnieć, myśli Dumbledore, nie od własnych reguł.

   ― To nie jest dobry pomysł ― stwierdziła Minerwa.

   Wiem, myślał Dumbledore, gdy wspominał tę rozmowę.

  

   Wiele osób twierdziło, że Dumbledore miał wszystko idealnie zaplanowane. Nic bardziej mylnego. Zawsze dążył do tego, aby cała wojna była kierowana jego planami ― przewidywał większość kroków Voldemorta ― jednak nigdy nie udało mu się zaplanować tego, co będzie czuł (ani uczuć innych). A Severus Snape stał się jedną z tych osób, której uczestnictwa w wojnie nie dało się wcześniej zaplanować.

   (― Severusie… błagam… ― Jego śmierć nie była zaplanowana na ten moment ― przynajmniej nie na samym początku, chociaż nigdy nie wątpił w to, że nie może przeżyć tej wojny.

   ― Avada Kedavra! )

   Albus Dumbledore nigdy w życiu nie był niczego tak pewny, jak tego, że jego reguły są idealne. Nie istniały od nich dobre wyjątki.  

――――――

* fragment książki Harry Potter i Insygnia Śmierci autorstwa J.K. Rowling w tłumaczeniu Andrzej Polkowskiego, str. 369

** akurat ten fakt jest niekanoniczny, jeśli bierzemy pod uwagę wypowiedzi JKR z wywiadów. Według niej zginęli oni przez jakąś chorobę, kiedy byli już w podeszłym wieku. Pozwoliłam sobie pominąć tę informację.