Od ognia

Nawet nie wiem, co mogłabym powiedzieć. Nie pamiętam, kiedy wrzuciłam tu ostatnio coś potterowskiego. Szczerze, nie miałam żadnych pomysłów. Nawet ten poniższy nie należy do mnie, jednak zostałam postawiona przed ciekawym zadaniem. Miałam kilka wyznaczników, które musiałam zawrzeć w tym opowiadaniu. Nawet bym je tutaj wypisała, jednak to byłby zbyt duży spoiler. Wątek z Hermioną - dla Juti_volley. Przepraszam, że aż tak mocno go okroiłam. Wątek z końca opowiadania - dla Niezrównoważonej. Długo na to czekałaś, prawda? Ogólny całokształt - dla say_kneel, która właśnie dała wyznaczniki tego opowiadania. Mam nadzieję, że zbytnio nie zawiodłam, chociaż mam świadomość, że mogło być lepiej.
PS. Bardzo niekanonicznie. Bardziej być nie mogło.

PS2. Za komentarze byłabym bardzo wdzięczna.

Dla say_kneel. 

Bez tych kilku rzuconych przez Ciebie wyznaczników jeszcze długo tutaj nic by się nie pojawiło. Dziękuję za ruszenie wena.

"Od ognia"

   Ogień go spalał.

   Dosłownie.

   Ludzie wokół głośno skandowali, z innej strony ktoś piszczał, jeszcze indziej się śmiali, jednak to znikało, znikało wszystko, bo czuł tylko rozdzierający ból. Nie potrafił się wyciszyć, nie potrafił nie zwracać na to uwagi. Nikt by tego nie potrafił, kiedy byłby żywcem palony na stosie.

   ― Potter.

   Głos był mocny, głośny, stanowczy… i zdecydowanie nie dobiegał stąd.

   ― Potter.

   Próbował zamknąć oczy, skupić się na tym głosie. Nie udawało się. Spalał się coraz bardziej, zaczynał się dusić…

   ― Potter! ― Głos dobiegł go po raz trzeci, jednak Harry już go nie słuchał, opadał w nicość.

   ― SKUP SIĘ!

   Harry zamknął oczy i upadł na cementową podłogę pomiędzy jednym metalowym stołem a drugim. Uderzył głową w ziemię, jednak jakieś szmaty po części zniwelowały ból. Pomieszczenie było oświetlone zwykłymi jarzeniówkami, które oślepiły go zaraz po otworzeniu oczu.

   Jego ciało już się nie paliło, jednak wszystko go bolało. Spojrzał na siebie; był cały poparzony, a skrawki ubrań zostały wtopione w ciało. Działo się coś dziwnego ― rany powoli się sklepiały, a skóra regenerowała. Miał ochotę przetrzeć wciąż załzawione od gorąca oczy, jednak ta próba skończyła się czymś, co można porównać z wybuchem wulkanu w jego lewej ręce. Zawył z bólu.

   ― Zamknij się, Potter. Sam się o to prosiłeś ― powiedział głos, w którym od razu rozpoznał Snape’a.

   Harry próbował coś odpowiedzieć, jednak okazało się, że jest bardziej poszkodowany, niż mu się to na początku wydawało. Chciał się podnieść, ale na to również nie miał sił.

   Snape spojrzał na niego z uniesionymi brwiami.

   ― Przed chwilą omal nie zostałeś spalony, a ty naprawdę chcesz wstać?

   Harry jęknął cicho. Rany, które goiły się w przyspieszonym tempie, sprawiały ogromny ból. Mimo to wciąż próbował się podnieść.

   ― Nawet. Nie. Próbuj ― wycedził Snape, łapiąc go za ramię i sprawiając mu przy tym jeszcze większy ból, niż jego dotychczasowe próby ruchu. ― Nie męczyłem się, żeby cię tu ściągnąć i nie po to marnowałem eliksir warty kilkanaście tysięcy galeonów na czarnym rynku, abyś ty teraz nie dał mu możliwości zadziałania przez nadmierny ruch. Mógłbyś być więc na tyle łaskaw i przestać się produkować?

   Nie próbował odpowiadać, nie próbował kiwać głową.

   ― To dobrze, że się rozumiemy. A teraz przez najbliższych kilka godzin będziesz tu leżał nawet nie myśląc o tym, żeby się ruszyć.

   Nie mówiąc nic więcej, Snape wstał, zgasił światło w pomieszczeniu, a Harry został sam w całkowitej ciemności.

   To było najgorsze, co mogło mu się w tamtym momencie przydarzyć. Z bólu nie potrafił usnąć, przez co wciąż i wciąż na nowo przeżywał te wydarzenia. Sam się o to prosiłeś, zabrzęczało mu w głowie. Dał się tak głupio podejść… tym bardziej, że już słyszał o nowych metodach śmierciożerców. Wiedział, co robią, a mimo to sam wpadł w ich sidła.

   Czas się dłużył i miał wrażenie, że leży tam wieczność, a nie kilka godzin. Podłoga nie była najwygodniejszym miejscem do regeneracji ciała i zastanawiał się, czy Snape nie zostawił go tam, poddając swego rodzaju karze.

   Ból odrobinę się zmniejszył, balansował na granicy snu i jawy, kiedy to się zaczęło.

   Morderstwo przecież…

   Krzyknął z bólu.

   … nie jest złym rozwiązaniem…

   ― Nie! ― krzyknął znowu, przez co wszystko bolało go jeszcze bardziej.

   …prawda?

   Drzwi się otworzyły, światło rozbłysło, a Snape wpadł do pomieszczenia. Harry leżał na ziemi telepiąc się z bólu i trzymając się rękoma za głowę. Łzy spływały mu po policzkach.

   ― Severusie… ― Harry na krótką chwilę, kiedy mówił, przestał się szarpać.

   Snape od razu wiedział, co jest grane. Podszedł do Harry’ego.

   ― Nie mogę ― szeptał Harry. ― Nie mogę.

   ― Potter. Wiesz, co robić. Nie udawaj idioty.

   Harry zaciskał mocno oczy.

   ― Zostaw.

   ― Potter, do cholery!

   ― Nie potrafię… ZOSTAW GO! ― wykrzyczał bezwolnie.

   Snape starał się usunąć niepotrzebne myśli ze swojej głowy. Skupił się tylko i jedynie na Potterze.

   ― Zostawiłeś mnie, Severusie… Odszedłeś… Kara na ciebie czeka. Kary nie unikniesz. Przeznaczenia nie unikniesz. MNIE nie unikniesz…

   Snape w jednej ręce trzymał różdżkę, drugą przycisnął do klatki piersiowej Harry’ego i szeptał inkantację, po chwili jednak przerwał.

   ― Potter, jeśli sam nie będziesz próbował, to nie dam rady, masz walczyć, do cholery, przecież wiesz, jak to robić. Nie bądź takim idiotą, jak na co dzień. Jeśli zaraz czegoś nie zrobisz, to nie będzie już co z ciebie zbierać, Potter, rusz się…

   Snape kontynuował inkantację, po chwili rozbłysło mocne światło z jego różdżki, Harry krzyknął, jego ciało przeszył wstrząs i wszystko się skończyło. Wyglądał jak martwy, jednak po chwili jego klatka piersiowa zaczęła się lekko unosić i opadać, przywracając równy oddech.

   ― Ciebie do reszty już popieprzyło, Potter ― powiedział Snape na głos, a potem machnął różdżką, żeby przetransportować Harry’ego do jakiegoś innego pomieszczenia.

   Tym razem, kiedy Harry otworzył oczy, nie oślepiło go jasne światło jarzeniówek, wręcz przeciwnie: w pomieszczeniu panował półmrok. Przy jego łóżku czuwała Hermiona.

   ― W końcu się obudziłeś ― powiedziała z pewnego rodzaju ulgą w głosie. ― Snape co prawda mówił, że teraz musisz odpocząć, ale miałam nadzieję, że wcześniej odzyskasz przytomność…

   Chociaż Harry nie wyobrażał sobie sytuacji, w której Snape mówi, że on musi odpocząć, to nie komentował tego w żaden sposób. Bardziej zajmowały go myśli o tym, co działo się przed tym długim wypoczynkiem.

   ― Długo spałem?

   ― Kilkanaście godzin.

   ― Sporo.

   ― Dużo. Martwiliśmy się, zwłaszcza, że Snape nie był zbyt rozmowny.

   Harry’ego to zainteresowało.

   ― Co mówił? ― zniżył głos do szeptu, ponieważ od mówienia na głos okropnie go bolało gardło. Zastanawiało go, czy to przez ogień, eliksir czy coś jeszcze innego.

   ― Jedynie, że trochę poleżysz nieprzytomny i nic ci nie będzie, więc wszyscy czekali, aż się obudzisz i powiesz, co ci się stało.

   Przed oczami stanęło Harry’emu wiele obrazów: śmiech śmierciożerców, ogromny stos, naiwne z jego strony danie się złapać, ogień spalający jego ciało, duszenie się, Snape ratujący mu życie, powrót do kwatery, ogromny ból i atak Voldemorta, który ledwo przeżył…

   Odetchnął głęboko.

   ― Nie ma co opowiadać.

   ― Leżałeś tutaj ledwo żywy przez kilkanaście godzin, twój stan pozostawia wiele do życzenia, a ty mi mówisz, że nie ma co opowiadać?

   ― Dokładnie tak ― stwierdził dość twardo, jak na ciągły szept. ― Zwykły niefart.

   Hermiona chciała już oponować, kiedy drzwi do pokoju lekko zaskrzypiały i po chwili się zamknęły, a obojgu w szparze mignęły tylko rude włosy. Nie musiał nic mówić, a atmosfera w powietrzu się zagęściła. Pierwszy raz Harry’emu to nie przeszkadzało.

   ― To może… ja już pójdę. Odpoczywaj ― szepnęła Hermiona i po chwili już jej nie było, a Harry mógł odetchnąć, że nie będzie musiał się jej spowiadać.

   Przeleżał w łóżku około tygodnia. Później powoli mógł wstawać czy siedzieć, jednak nie wolno było mu się nadwyrężać. Sam fakt bezczynności nie byłby tak zły, gdyby nie doskwierająca mu samotność i brak informacji. O wyjściu z domu nawet nie było mowy ― zanim został uziemiony, również miał zredukowaną liczbę wyjść spoza kwatery, a kiedy musiał to zrobić, zawsze z użyciem eliksiru wielosokowego.

   Najgorsze były noce. Voldemort nie poprzestał na poprzedniej próbie opętania, a z czasem było gorzej i gorzej, do tego stopnia, że nie zawsze pamiętał, co robił. Rzadko kiedy na miejscu był Snape, który jako jedyny mógłby mu pomóc, poza tym jego duma nie pozwalała na to, by prosić tamtego o pomoc. Kiedy pierwszej nocy przez swój krzyk postawił na nogi całą kwaterę główną, szybko nauczył się pamiętać o wyciszaniu swojego pokoju na noc. Ból był okropny, a jednak o wiele lepiej się czuł, kiedy nie musiał nikogo tym martwić. Jeszcze przez tydzień od tamtego wydarzenia ludzie przychodzili do niego i pytali się, czy wszystko w porządku. Harry miał wtedy ochotę wykrzyczeć, że nic nie było w porządku, a co noc jeśli Voldemort nie przesiadywał w jego głowie, to od nowa ― wciąż i wciąż ― spalał się na stosie.

   ― Jasne. To było jednorazowe ― kłamał z lekkim uśmiechem na ustach i widział, że inni się uspokajali. Nie wiedział, czy był takim dobrym kłamcą, czy po prostu nikt nie chciał widzieć tego, co się z nim działo.

   Dopóki Hermiona przychodziła do niego codziennie, czuł swego rodzaju wsparcie na duszy, mimo że ona również nie wiedziała, co się z nim działo. Dwunastego dnia wyjechała na północ kraju z jakąś tajemniczą misją i od tamtej pory czuł się jeszcze gorzej, niż mógł sobie wyobrazić.

   Po trzydziestu dniach czuł się w pełni sił fizycznych i wrócił do czynnej działalności w Zakonie Feniksa.

  

   ― Nonono, Potter. Po kim jak po kim, ale po tobie się tego nie spodziewałem. Czyżby Pan Czyste-Dobro-W-Ludzkiej-Postaci jednak nie był taki bez skazy?

   Harry oddychał głęboko i z niedowierzaniem spoglądał to na martwe ciało mężczyzny, to na różdżkę wciąż trzymaną w prawej ręce. Miał ochotę się rozpłakać. Obudził się w złym humorze. Cały dzień chodził podenerwowany, rzeczy martwe spiskowały przeciw niemu, misja Susan Bones skończyła się niepowodzeniem, dekret o sprawdzaniu czystości krwi przy korzystaniu z największych czarodziejskich usług został pozytywnie rozpatrzony, a kilkanaście minut temu dowiedział się, że Hermiona wróciła z północy w niezbyt dobrym stanie. Kiedy ten pijany mugol stanął mu na drodze i zaczął się czepiać, na swoje i jego nieszczęście Harry miał akurat różdżkę w ręce i kwestią nawet nie sekundy było rzucenie zaklęcia zabijającego w stronę mężczyzny.

   ― Tylko mi się tutaj nie rozklejaj, Potter ― skomentował Snape, kiedy widział jego reakcję.

   To nie twoja wina. Morderstwo przecież nie jest złym rozwiązaniem, prawda? Ten mugol powinien był myśleć wcześniej, dlaczego miałby bezkarnie chodzić i zaczepiać ludzi? To był zły człowiek. Wiesz o tym.

   Harry nawet nie pamiętał samego momentu uniesienia różdżki i rzucenia zaklęcia. Był w szoku, ale wiedział, że ma misję do wykonania.

   Snape machnął różdżką, a ciało stanęło w płomieniach. Harry cofnął się o kilka kroków ze strachu, jednak starał się wyrzucić wspomnienia z głowy, co okazało się być niemożliwe do wykonania.

   ― Co ty wyprawiasz? ― warknął Harry wciąż przyglądając się ogniu ze strachem.

   ― Czyżbyś miał zamiar robić pogrzeb, Potter, a może zostawić ciało tutaj, żeby ktoś je znalazł i szukał mordercy? Nie zachowuj się jak bachor.

   Ogień zgasł, a po ciele mugola nie został nawet pył. Harry poczuł się odrobinę spokojniej, mimo że w głowie wciąż odbijały mu się słowa „i szukał mordercy”. Myśli „masz sprawę do wykonania” skutecznie jednak je wyparły, chociaż szok cały czas nie ulatywał. Już zabijałeś, to się niczym nie różni od tamtych morderstw. Harry zamknął oczy, aby choć trochę się uspokoić. Kiedy je otworzył, dojrzał wpatrującego się w niego Snape’a. Czekał na kolejny cięty komentarz, jednak ten po prostu ruszył do przodu.

   Ich misja się nie powiodła; w irlandzkim ministerstwie magii, które już w całości zostało przejęte przez Voldemorta, przez nieuwagę Harry’ego szybko ich rozpoznali i musieli się teleportować, zanim nawet zdążyli zejść do podziemi, aby przeszukać archiwum.

   W Kwaterze Głównej Zakonu Feniksa atmosferę można było ciąć nożem. Po powrocie nikt nie musiał się pytać o powodzenie misji: odgłos zatrzaśniętych drzwi pracowni eliksirów w piwnicy oraz widok Harry’ego wypranego z emocji włóczącego się po schodach mówił sam za siebie.

   Harry dojrzał poświatę dochodzącą spod drzwi pomieszczenia, w którym spędził ostatni miesiąc i od razu pomyślał o Hermionie. Musiał sprawdzić, co z nią.

   Wszedł do środka i spojrzał na sylwetkę leżącą w łóżku. Początkowo myślał, że spała, jednak po chwili dojrzał lekko uchylone powieki.

   ― Coś ty narobiła?

   ― Nie ma co opowiadać ― powiedziała cicho, a w tonie jej głosu wyczuł swego rodzaju wyrzut. No tak ― posłużyła się dokładnie tymi samymi słowami, co on około miesiąca temu.

   ― Mocno boli?

   ― Raczej nie tak mocno, jak ciebie wtedy. Ja przynajmniej nie jestem poparzona. ― Kiedy zobaczyła pytające spojrzenie Harry’ego, kontynuowała: ― Takie blizny, jakie masz na rękach ― skierowała wzrok na jego przedramiona ― nie zostają ani po uderzeniu, ani po rozcięciu, ani nawet po żadnym zaklęciu. To poparzenie.

   Harry odruchowo spuścił rękawy, które miał lekko podwinięte.

   ― To nie był wypadek, prawda? ― zapytała.

   Harry nie odpowiadał; nie musiał tego robić.

   ― Jeśli to nie był wypadek, to… o matko ― szepnęła, a gdyby nie fakt, że była cała obolała, prawdopodobnie zakryłaby sobie usta dłonią. ― Śmierciożercy…

   Przypomniała sobie ostatnie rozmowy przed wyjazdem, kiedy omawiali nowe śmierciożercze metody.  Harry wciąż milczał.

   ― Czy oni… oni chcieli cię spalić?

   Milczał.

   ― Przecież… musiała ci pozostać po tym wielka…

   ― …trauma? ― wtrącił obojętnym głosem.

   Hermiona przyjrzała się Harry’emu. Zobaczyła wychudzonego dwudziestotrzylatka o ziemistej cerze. Jego włosy nie miały połysku i były w większym nieładzie, niż zazwyczaj. W kącikach jego oczu na stałe pojawiły się malutkie zmarszczki. Wszystko to miało jednak niewielkie znaczenie w porównaniu z jego postawą całą sobą wyrażającą zmęczenie ― może wojną, może wspomnieniami, może życiem.

   ― Och, Harry… ― szepnęła. ― Mogłeś zginąć…

   Harry przez chwilę miał ochotę rozpłakać się jak małe dziecko, po chwili jednak mu minęło. Nie był dzieckiem już od dawna, prawda?

   ― Ale nie zginąłem i tego się trzymajmy.

   Zginęli inni.

   Nic nie szło dobrze. Voldemort już wiedział, że Harry jest w pełni sił, kiedy kilka dni wcześniej mógł podejrzewać, że ten jest martwy. Akcja w irlandzkim ministerstwie była porażką na całej linii.

   Harry siedział z Hermioną ― która powoli wracała do zdrowia ― w kuchni, kiedy nagle usłyszał jakiś trzask i gwar dobiegający z parteru.

   W drzwiach kuchni pojawił się Fred Weasley. Hermiona wstała ze swojego miejsca. Po chwili rumieńce pojawiły się na jej twarzy, a sama wydawała się być zawstydzona swoją reakcją. Harry po części ją rozumiał, jednak z innej strony czuł wyrzuty w stosunku do niej.

   ― Róbcie, co chcecie, ale ja nie mam zamiaru na to patrzeć ― stwierdził, wstając z miejsca i wyszedł z kuchni.

   Odkąd Hermiona zostawiła Rona dla jego brata, ich przyjaźń nie miała już miejsca. To był ostateczny koniec ich trójki; już wcześniej ich przyjaźń była nadszarpnięta, kiedy Ron z Hermioną potrzebowali czasu dla siebie, Harry'ego zostawiając z boku. Sytuacja odwróciła się o sto osiemdziesiąt stopni, kiedy dziewczyna zostawiła jego przyjaciela, a Harry nie chciał tracić żadnego z nich, więc balansował pomiędzy jednym a drugim, dla których przebywanie w jednym pomieszczeniu było zbyt wielkim obciążeniem.

   To było o wiele cięższe, niż mogło się wydawać.

   Pewnego dnia gdy jedno z jego przyjaciół czuło się urażone, że zwrócił się ze swoim problemem do drugiego, przestał im się zwierzać z czegokolwiek.

   Został sam.

   Przy trzecim morderstwie zrozumiał, że coś jest nie tak.

   Przy czwartym zamknął oczy i nie otwierał ich, bo wiedział, co się stało. Mimo że nie pamiętał, kiedy Avada kedavra opuściła jego usta, czuł znajomy przepływ energii przez ciało i wydawało mu się, jakby zielone światło wciąż utrzymywało się przed jego oczami.

   ― Harry ― usłyszał spanikowany głos. Zapomniał, że nie jest sam.

   ― Morderstwo przecież nie jest złym rozwiązaniem, prawda? ― Nie pamiętał również, kiedy te słowa opuściły jego usta, jednak miał ich świadomość.

   Zobaczył szok i niedowierzanie w oczach Tonks. Zrozumiał, co właśnie powiedział. Chciał zacząć się tłumaczyć, ukazać swój pogląd. Irracjonalnie ― poczuł wyrzuty sumienia z powodu braku wyrzutów sumienia.

   ― Ja… ― Harry otworzył szeroko oczy.

   Nie rozumiał, co się z nim dzieje. Przez chwilę miał wrażenie, jakby nie widział granicy między dobrem i złem.

   Teleportacja ułatwiła mu ucieczkę.

   Leżał na ziemi w Zakazanym Lesie. Zawsze upadał, kiedy był zdekoncentrowany przy teleportacji. Zawsze upadał.

   Harry.

   ― Czego ode mnie chcesz?

   Nie musisz tego znosić. Wiesz o tym?

   ― Nie wiem…

   Odczuwał mocny ból głowy, jednak jego centrum miał w bliźnie. Nie widział niczego.

   Nie musisz tego znosić, usłyszał jeszcze raz. Pozwól skrócić sobie cierpienie.

   ― Tak boli… ― szlochał.

   Pozwól sobie pomóc.

   ― Nie chcę być zły.

   Ból nie odpuszczał. Nie skupiał się na niczym innym wokół.

   Pozwól sobie pomóc, Harry.

   ― Pomóż mi…

   Ból zniknął. Pierwszym, co Harry zobaczył, to hogwarckie błonia. Drugie ― trzech śmierciożerców. Trzecie ― Voldemort.

   Zamknął oczy. 













(Dosłownie cytuję inspirację: "Fremione!", "może coś bardzo wojennego?" "może Harry i Severus po stronie Zakonu, emm, palenie czarownic na stosie?" i "może... Severus się wścieka, że Harry chce walczyć i... Voldemort próbuje opętać Pottera...")